Պաուլ Ցելան. Paul Celan
(1920-1970թթ. Ռումինիա)
*
Դու կարող ես ինձ անխռով
ձյուն հյուրասիրել.
ամեն անգամ, երբ ես ուս ուսի տված
թթենու հետ մեկտեղ քայլում էի
ամռան միջով,
բղավում էր նրա ամենամատղաշ
տերևը:
*
Նախքան քո ուշ հայացքը,
միայնակ`
գիշերների միջև,
նաև ինձ փոխակերպող գիշերվա,
ինչ-որ բան եկավ կանգնելու,
ինչը եղել էր արդեն մեզ մոտ մի անգամ, չ-
զարնված մտքից:
ՁԵՌՔ
Սեղանը, ժամերի փայտից,
բրնձով ու գինիով:
Անդ
լռում են, ուտում են, խմում:
Մի ձեռք, որ ես համբուրեցի,
լուսավորում է շուրթերը:
ՀԵՌՎԻ ԳՈՎՔԸ
Ակունքներում քո աչքերի
խենթ ծովի ձկների ցանցերն են ապրում:
Ակունքներում քո աչքերի
Պաուլ Ցելանը Ժիզելի ու Կլաուս Դեմուսի
հետ: 1953թ. գարուն
ծովն իր խոստումներն է պահում:
Այստեղ նետում եմ
մի սիրտ, որ մարդկանց մեջ է,
հագուստը իմ և փայլը երդման.
ավելի սև սևի մեջ, ես ավելի մերկ եմ:
Դավաճանելով եմ քեզ հավատարիմ:
Ես` դու եմ, երբ ես ինքս եմ:
Ակունքներում քո աչքերի
հալածում եմ և կողոպուտի մասին երազում:
Ցանցը ցանց է որսացել.
մենք հեռանում ենք գիրկընդխառն:
Ակունքներում քո աչքերի
մի կախվող խեղդում է պարանը:
ԾԱՂԻԿ
Քարը:
Քարը օդի մեջ, իսկ թիկունքում` ես:
Քո աչքը` կույր, ինչպես քար:
Մենք
ձեռքեր էինք,
մենք խավարը դատարկեցինք, մենք գտանք
խոսքը, որ ամռան վրա բարձրացավ`
Պաուլ Ցելանը կնոջ՝ Ժիզել Ցելանի հետ
ծաղիկը:
Ծաղիկը կույր խոսք է:
Քո աչքը և իմ աչքը.
նրանք հոգ են տանում
ջրի մասին:
Աճը,
Սրտի թերթ է սրտի թերթին
հավելում:
Եվս մի խոսք, ինչպես դա, և մուրճերն են
ճոճվում բաց երկնքի տակ:
ԵԳԻՊՏՈՍՈՒՄ
Դու պետք է օտարականի աչքերին նայելով ասես` Ջուրը եղի՛ր:
Դու պետք է, ինչը դու ջրում գիտես, օտարականի աչքերում փնտրես:
Դու պետք է նրանց ջրերից կանչես` Հռութ, Նոեմի, Մարիամ:
Դու պետք է զարդարես նրանց, երբ պառկած ես օտարականի հետ:
Դու պետք է զարդարես նրանց օտարականի ամպ-վարսերով:
Դու պետք է ասես Հռութին, Մարիամին ու Նոեմին.
Տեսե՛ք, ես նրա հետ եմ պառկած:
Դու պետք է գեղեցկագույնս զարդարես օտարականին, ում հետ պառկում ես:
Դու պետք է զարդարես նրան քո ցավով` Հռութի, Մարիամի և Նոեմիի մասին:
Դու պետք է ասես օտարականին`
Տե՛ս, ես նրանց հետ պառկել եմ:
ֆրանսերենից թարգմանեց ԹՈՆԴՐԱԿԸ
Մարգարիտ Սարգսյան 